Kim werd huisoppasser en paste op een huis in een dorpje in het midden van Engeland.
Oeps, ik ben verdwaald. Waar is dat huis toch? Het is zaterdagmiddag en er is niemand op straat in dit kleine, pittoreske Engelse dorp. Ik loop over straat met 10 kg bagage op mijn rug en mijn buik. Ik zie er niet uit.
Terwijl ik naar het huis zoek vraag ik me af wat ik in godsnaam aan het doen ben. Ben ik hier wel geschikt voor? Dit is een volkomen nutteloze gedachte, want ik ben al onderweg. Er is geen weg meer terug. Ik moet door. Dit is mijn eerste oppashuis. Ergens in de bossen van Engeland.
Het ging per ongeluk. Het was helemaal niet mijn bedoeling om twee rugtassen vol spullen mee te nemen. Ik wist niet eens dat dit een beroep was. Ik ga oppassen op een huis van iemand anders, in een land dat ik niet ken. Ben ik naïef?
Ik kwam dit beroep tegen op een website. Een website voor families die op vakantie willen, maar hun huisdier of huis niet zomaar kunnen achterlaten. De familie krijgt een oppas, de oppasser krijgt gratis verblijf. Zonder er goed na te denken maakte ik een account aan en betaalde ik het inschrijfgeld. Er kwam nog veel meer bij kijken. Zo had ik ook nog referenties nodig van familie en vrienden en moest ik mijn ervaringen met huisdieren opschrijven. Ook moest ik aangeven in welk land ik het liefst wilde oppassen. Dus hier ben ik dan. In Engeland.
Woordenlijst:
Hoe voelt Kim zich?